Mijn Vak: ‘Werken met ouderen, daar word ik gelukkig van’

Ik werk sinds 2018 in de zorg, en ook bij Philadelphia. Ik was op zoek naar een leerwerkplek en zag de vacature voor een opleidingstraject. Na mijn opleiding ben ik gebleven, want ik zit hier op m’n plek. Daarna heb ik ook nog de opleiding tot verpleegkundige niveau 4 kunnen doen. Dat was opnieuw een combinatie van werken en leren, en Philadelphia betaalde de opleiding.’

‘Ik ben ermee opgegroeid. Mijn moeder werkte in de gehandicaptenzorg en ik ging vaak met haar mee. Op school moest ik een maatschappelijke stage doen in de ouderenzorg. Ik wist meteen dat ik toch voor de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking zou kiezen. Maar dan wel met ouderen. Ouderen met een verstandelijke beperking hebben hun leven vaak op een andere manier ingericht. Ze komen meestal van een woonlocatie waar ze weinig begeleiding hadden en overdag zelf hun dag invulden. Soms was er alleen ‘s avonds begeleiding. Als ze ouder worden en minder zelf kunnen, dan komen ze op een IZ-locatie terecht, zoals hier in Vierhouten. Daar bieden we intensieve zorg met 24-uurs begeleiding. Het is soms lastig voor mensen dat ze dingen niet meer zelf kunnen en dat ze hulp moeten vragen. Maar uiteindelijk ervaren ze dat het met onze ondersteuning makkelijker wordt. Ik vind het mooi om daaraan bij te dragen.’

‘Ik word daar echt blij van. Het contact dat je maakt, de levenservaring die ze meebrengen... Ze hebben vaak heftige dingen meegemaakt. De bewoners zien mij vaker dan hun familie, dus je bent heel nabij. Het contact is oprecht. Ze prikken er zó doorheen als je niet jezelf bent. De één heeft hele verhalen, de ander moet je op een bepaalde manier benaderen om contact te krijgen. Het fijne van langere tijd op één plek werken, is dat je weet wat je aan elkaar hebt. Ik vind het waardevol om dat laatste stukje met iemand mee te mogen lopen. Om ervoor te zorgen dat het einde van het leven mooi en prettig verloopt.

Dat betekent ook dat je met de dood te maken krijgt. Ik heb al aardig wat bewoners verloren. Dat is verdrietig, want ze krijgen een plek in je hart. Maar het geeft ook rust. Het is fijn om te zien dat ze kunnen en mogen loslaten. Voor deze doelgroep is dat vaak best lastig.’

‘Bij ouder wordende bewoners zie je dat de medische zorg steeds belangrijker wordt. Denk aan diabetes of wonden. Ik wilde mijn kennis vergroten, zodat ik betere zorg kan bieden. Daarom heb ik die opleiding gedaan. Inmiddels ben ik locatieverpleegkundige. Dat betekent dat ik de zorg voor de acht bewoners in de groep coördineer. Daarnaast werk ik gewoon mee op de groep.’

‘Geen dag is hetzelfde. Dat is fijn, maar dat maakt ook dat je soms voor verrassingen komt te staan. Soms heeft een bewoner medische klachten, terwijl de oorzaak ergens anders ligt. Zo hadden we een vrouw die was gevallen. In eerste instantie leek er niets aan de hand. ‘s Avonds gaf ze aan dat ze pijn had. Dat was wel bijzonder voor iemand die nooit pijn had. Je moet dan op de kleinste signalen letten. Uiteindelijk bleek dat ze haar heup had gebroken. Bij deze oudere doelgroep zie je dat lichamelijke en mentale klachten zich opstapelen. Als iemand diabetes heeft én wonden, dan heeft dat ook invloed op het mentale welzijn. Het is echt maatwerk om per bewoner te kijken hoe we die klachten in balans kunnen brengen, en ze zoveel mogelijk kunnen verlichten.’

‘We zullen het netwerk van de bewoners meer moeten betrekken en vergroten. Anders is het niet meer haalbaar. Wij hebben niet overal meer tijd voor. Dus betrekken we nu vaker familie en vrijwilligers – al staan we nog aan het begin van dat proces.

Ik hoop dit werk nog heel lang te blijven doen. Ik leef in het hier en nu, en ik word gelukkig van mijn werk. Geen idee wat ik over tien jaar doe. Ik pak de kansen die op mijn pad komen, maar voorlopig blijf ik hier.’