Marja de Boer begon haar carrière 19 jaar geleden als schoonmaakster in de ouderenzorg. Inmiddels heeft ze de overstap gemaakt naar de gehandicaptenzorg en werkt ze sinds twee maanden als begeleider op locatie Gelrepoort in Harderwijk. ‘Het pure van de bewoners vind ik mooi en dat raakt me echt.’
Hoe ben je in de zorg terechtgekomen?
‘Ik begon op mijn 19de als schoonmaakster in de ouderenzorg. Daarmee wilde ik me oriënteren op wat ik wilde gaan studeren. Daarnaast houd ik ontzettend van muziek maken. Dat kon ik goed combineren met het schoonmaken.
Na een paar jaar miste ik uitdaging in mijn werk. Ik hoorde over een ouderinitiatief in Nunspeet voor jongeren met een lichte verstandelijke beperking. Daar zochten ze een schoonmaakster en dat leek me echt te gek.
Ik heb daar vier jaar met veel plezier gewerkt, maar ik merkte dat ik meer ambitie had. Ik vroeg aan mijn manager naar de mogelijkheden. Die waren er helaas niet op dat moment. Ik ben toen een zorgopleiding gaan doen. En omdat ik ook echt veel affiniteit had met de ouderenzorg ben ik daar aan de slag gegaan na de opleiding.’
Waarom maakte je de overstap van de ouderenzorg naar de gehandicaptenzorg?
‘Ik heb de opleiding verzorgende-IG & maatschappelijke zorg gedaan. De maatschappelijke zorg vond ik altijd al heel erg leuk, maar in de ouderenzorg was ik vooral de verzorgende-IG taken aan het uitvoeren. Ik had gewoon echt geen plezier meer in het werk dat ik deed. De zorgvraag van de bewoners werd steeds groter, zowel fysiek als mentaal. Daarmee werd het werk steeds zwaarder, waardoor ik zelfs met buikpijn naar het werk ging. Ook thuis was ik mezelf niet meer.
Daarnaast was ik net moeder geworden. Ik moest dus snel prioriteiten stellen. Ik moest echt na gaan denken over waar mijn hart ligt. En dat was het werken met jongeren met een lichte verstandelijke beperking waar ik me meer kan richten op de maatschappelijke zorg taken. Nu kom ik zelfs na een drukke dag weer vrolijk thuis. Dat komt vooral door de bewoners en een fantastisch leuk, krachtig en mooi team die voor een warm welkom hebben gezorgd.’
Wat maakt het werken in de gehandicaptenzorg zo leuk?
‘De bewoners kennen de sociale filters soms niet, waardoor ze voor mijn gevoel losser en vrijer zijn. Dat is wel een les voor mij en maakt het werk ook interessant. Ik heb al vaak
gedacht is het niet omgedraaid, zijn wij niet eigenlijk degenen met een beperking? Ze zijn gewoon wie ze zijn en dat maakt ze zo puur in mijn optiek. Dat raakt me echt.’
Heb je daar een voorbeeld van?
‘Er was een bewoonster die mij bij is gebleven, omdat ze me zo diep geraakt heeft. Op een gegeven moment was ik alleen met haar in de woonkamer. Ze was heel druk, snel en luid aan het vertellen en ze moest constant lachen. Na een tijdje zei ik tegen haar: “Oké klaar nu, wat is er met jou aan de hand?” Ze keek me aan en ik zag dat ze een soort kortsluiting in
haar hoofd kreeg. Ze brak en moest ontzettend huilen. Ik gaf haar een dikke knuffel. Ze vertelde dat haar oma was overleden. Ze was erg gelovig en zei: “Oma is nu bij de Heere Jezus en alles is goed hoor.” Waarop ik zei: ”Wat fijn voor je dat je er zo over denkt, maar wat verdrietig voor jou dat je haar niet meer kan knuffelen”. Daarna gaf ik haar een knuffel en zag ik opluchting bij haar.
En toen dacht ik ook dit is wat ik dit wil doen en waarom ik hier de aangewezen persoon voor ben. Als ik nu aan haar denk word ik helemaal warm.’
Heb je nog wensen of plannen voor de toekomst?
‘Ik zou wel willen onderzoeken hoe ik muziek kan integreren in mijn huidige werk. Ik weet eigenlijk wel zeker dat daar gelegenheid voor is. Het kan zo simpel zijn als een gitaar erbij pakken en laten we muziek maken. Elke laatste vrijdag van de maand is het ‘happy friday’ en dan zie je al dat de bewoners losgaan en muziek heel leuk vinden. Maar het is een kwestie van aftasten en ik moet nog even een drempel over.’
In ‘Mijn Vak’ laten we iedere maand een collega aan het woord over zijn of haar vak. Over wat dit werk zo leuk en bijzonder maakt. Maar ook over de uitdagingen. Wil jij ook werken bij Philadelphia?