Eén ding weet ze zeker: ze wil nooit meer weg uit de gehandicaptenzorg. Erika Roelse-Quakernaat (50) werkt als coördinerend begeleider op locatie Katshuis in Terneuzen. Afgelopen september startte ze aan de leergang ambassadeurs gehandicaptenzorg. ‘Toen ik las wat er van een ambassadeur gevraagd werd, dacht ik: dit ben ik!’
Hoe kwam je in de gehandicaptenzorg terecht?
‘Op mijn dertiende wilde ik graag paardrijden, maar dat was te duur. In de buurt was een manage voor mensen met een beperking. Daar ging ik aan de slag als vrijwilliger. Ik kwam er vijf jaar lang vijf dagen per week. De manage viel onder een gehandicaptenzorgorganisatie. Later ging ik hier aan de slag als gastvrouw. Dat heb ik zeven jaar lang gedaan.
Na die zeven jaar, maakte ik een uitstapje naar de politie. Ik was aspirant in opleiding tot hoofdagent. Toen er iemand met een beperking op het politiebureau kwam omdat het zijn droom was om agent te worden, wilde ik hem graag begeleiden. Mijn coach zei: “Ik zie dat jouw hart ligt in de gehandicaptenzorg.” Dat klopt. Ik ging terug naar de organisatie waar ik eerder werkte. Daar startte ik later met de opleidingen maatschappelijke zorg en social work.’
Hoe kwam je bij Philadelphia terecht?
‘De organisatie waar ik werkte, was heel plat. Je kon zo binnenlopen bij je manager om iets te overleggen. Door een overname veranderde dit. Dat vond ik lastig. Van een vriendin van mijn moeder hoorde ik positieve verhalen over Philadelphia. Zij kreeg hier op haar 58e de kans om nog een opleiding te doen. Dat zei voor mij veel over de werkgever. Tijdens mijn sollicitatiegesprek voelde ik me op mijn gemak. Ik werd aangenomen en begon bij Phila Plus in Zoutelande. Twee jaar later startte ik op locatie Katshuis.’
Wat maakt dat je zo graag werkt met mensen met een beperking?
‘Mensen met een matige verstandelijke beperking, de doelgroep waarmee ik werk, zijn vaak bloedeerlijk. Als ze je niet moeten, dan hoor je het. Ik hou ervan. Ook vind ik het mooi dat ze zo genieten van de kleine dingen. Dat ze de gordijnen opendoen en gelukkig zijn omdat de zon schijnt. Dat is toch prachtig?
Een van de bewoners zit in een rolstoel. Als ik hem zie zitten, dan denk ik: je bent zo afhankelijk van alles en iedereen, maar je bent altijd zo blij. Dat vind ik knap. Het trekt mij aan: de veerkracht en de vechtlust die bewoners hebben om dingen te bereiken.’
In september begon je met de leergang ambassadeurs gehandicaptenzorg. Hoe kwam dit op je pad?
‘Na mijn hbo-opleiding solliciteerde ik voor de functie systeemtherapeut in opleiding. Het gesprek ging goed, maar op de terugweg dacht ik: ik heb hier eigenlijk geen zin in. Ik wil gewoon op de groep blijven. Ik kreeg de functie niet. Wel kreeg ik terug dat mijn enthousiasme over de doelgroep ervan af spatte. Ze gunden iedereen zo’n begeleider. Dat vond ik zo lief. Rond dezelfde tijd kwam ik op LinkedIn berichten van ambassadeurs gehandicaptenzorg tegen. Ik las dat er als ambassadeur van je wordt gevraagd dat je trots bent op je vak. En dat je dit graag uitdraagt. Ik dacht: dit ben ik!
Inmiddels ben ik ambassadeur in opleiding. Iedere maand heb ik een lesdag in Utrecht over onderwerpen als social media en debatteren. In november gaan we naar de Tweede Kamer, met ministers in gesprek. Daarnaast verdiep ik me in een van de kanslijnen van VGN en de zorgkantoren: het formele en informele netwerk rondom de cliënt.’
Wat hoop je te bereiken als ambassadeur?
‘Ik wil meer aandacht voor onze sector. En inclusie: cliënten horen er gewoon bij. Door bijvoorbeeld gastlessen te geven op hogescholen hoop ik stigma’s weg te nemen. Veel mensen denken dat alle cliënten in een rolstoel zitten of lijken op de kandidaten in de programma’s van Johnny de Mol. En dat je als begeleider de hele dag bezig bent met broeken verschonen. Terwijl de gehandicaptenzorg heel veel doelgroepen met verschillende ondersteuningsvragen kent.’
Wat zijn de momenten waarop je denkt: dit is waarom ik dit werk doe?
‘Heel af en toe heb ik zo’n dag dat ik in de auto zit en denk: ik was liever thuisgebleven. Totdat ik binnenkom op de locatie en een van de bewoners al hoor roepen: “Erikaaaaaaa!” Dan denk ik: ja, hier doe ik het voor. Ze zijn blij dat ik er weer ben.’
Hoe kijk jij naar de toekomst?
‘Voor nu ben ik heel happy. Wie weet verandert dat over een paar jaar, maar ik weet wel: het blijft de gehandicaptenzorg. Dat gaat niet meer veranderen.’
In ‘Mijn Vak’ laten we iedere maand een collega aan het woord over zijn of haar vak. Over wat dit werk zo leuk en bijzonder maakt. Maar ook over de uitdagingen. Wil jij ook werken bij Philadelphia?