Locatie de Zonneberg in Wateringen heeft een kok. Dat klinkt luxe en dat is het ook. Maar de begeleiding heeft zelf uren ingeleverd om hem aan te kunnen nemen. ‘Het is een win-winsituatie. Ik verzorg het hele pakket: van de boodschappen tot aan de afwas. Zo heeft de begeleiding meer tijd voor de cliënt.’ Maar dat doet Michael de Ruiter (43) niet alleen. De bewoners helpen hem en sommigen doen dat structureel als dagbesteding.
Hoe ben je bij Philadelphia terechtgekomen?
‘Ik heb altijd in de commerciële horeca gewerkt. Als zelfstandig werkend kok in de regio Zuid-Holland. Mijn laatste werkplek was Port Zélande van Center Parcs. Daar was ik leidinggevende in de keuken. In de coronaperiode gingen we een poos dicht, toen weer open, dicht, beperkt open… Het was een lastige tijd waarin we ook afscheid moesten nemen van collega’s. Daarnaast moest ik elke dag 60 kilometer heen en 60 kilometer terug en ik heb ook nog vier kinderen. Deze periode maakte dat ik over mijn toekomst ging nadenken.
Mijn vrouw werkt in de zorg en zij moedigde mij aan om eens in die branche te gaan zoeken. Dat heb ik gedaan. Na een lange zoektocht kwam ik een advertentie van Philadelphia tegen. Ze zochten een kok voor een locatie die nog geopend moest worden. Ik heb toen gekookt voor 15 cliënten die nog op een andere locatie woonden en naar de Zonneberg zouden verhuizen. We hadden eigenlijk meteen een klik. En de cliënten waren erg blij dat ze een goed bord lasagne voorgeschoteld kregen.’
Wat maakt je werk in de gehandicaptenzorg leuk?
‘Het is een droombaan! Ik werk met mensen met wie ik allemaal een klik heb. De organisatie is zelforganiserend, dus je hebt – binnen de kaders – heel veel vrijheid. Ik werk hier nu anderhalf jaar en ik heb er nog geen moment spijt van gehad. Samen met de cliënten maak ik het weekmenu. We hebben sinds kort een kas en ook in de tuin staan fruitbomen en groeien verschillende groentes. Twee dagen in de week verzorg ik de dagbesteding voor twee groepjes van drie cliënten. Ik leer ze koken, werken in de kas, omgaan met de buitenbarbecue. Daarvoor gebruiken we de leerboeken voor werken als keukenassistent. Ik ben zelf ook leermeester. We zijn nu anderhalf jaar bezig en je ziet de vooruitgang. Hoe ze zelf dingen oppakken en oplossingen verzinnen. Dat vind ik prachtig.’
Waar haal je voldoening uit?
‘Als de cliënten tevreden zijn, zich lekker voelen en goed hebben gegeten dan is het voor mij goed. Alles wat we eten is vers. Het komt uit eigen tuin of kas en we hebben een boer die aardappelen, groente en fruit brengt. We koken nooit uit pakjes.
Dat ik hier werk is een win-winsituatie. De begeleiding heeft uren ingeleverd om mij te kunnen aannemen. En ik verzorg het hele pakket: van de boodschappen tot aan de afwas. De begeleiding heeft zo meer tijd voor de cliënt. Het verveelt nooit en de tijd vliegt. En het is allemaal netjes geregeld bij Philadelphia. Ik heb minder stress en meer tijd voor mijn gezin. Ik ga in geen duizend jaar terug naar de commerciële horeca.’
Hoe kijk jij naar de toekomst?
‘Mijn grote droom is om in het park hierachter een lunchroom te beginnen, vanuit Philadelphia en met cliënten. Er staat daar een monumentaal pand, een oude boerderij waar we ons oog op hebben laten vallen. Er zijn al gesprekken geweest met de gemeente, maar het gaat allemaal heel traag. Gelukkig is er hier ook nog genoeg uitdaging. Toen ik hier kwam, was de tuin kaal. Nu staat er een kas en een barbecue. De tuin moet onderhouden worden. Daar helpen de ouders van de bewoners ook bij. En ik wil de dagbesteding uitbreiden. Ik vermaak me wel! Ik ben blij met deze stap en dat Philadelphia me de kans heeft gegeven.’