Als gewoon mens woon ik in een gewoon huis en naast een heel gewone buurman. Ik kan altijd aanbellen bij hem, maar hij is nog nooit bij me op de koffie geweest. Al 17 jaar niet. Prima. We leven allebei ons gewone leven en we zijn er blij mee. Tenminste, dat denk ik.
In zorgland is iemands netwerk, de buurt, de wijk steeds belangrijker geworden. Als ik een donkere zonnebril opzet, denk ik: slimmeriken daar in Den Haag. Als vrijwilligers een deel van de ondersteuning overnemen, scheelt dat een hoop poen. Maar met een zonnige bril op zie ik hoe de omgeving juist past bij ‘een gewoon leven’. Dat je energie (en ja, soms ook ondersteuning) haalt uit je vrienden, kennissen en zelfs je buren. Dat je er gewoon voor elkaar bent.
Iets teruggeven aan de samenleving geeft mij het gevoel dat ik waarde toevoeg. Dat is voor mensen met een verstandelijke beperking echt niet anders. Collega Sara geeft hier in de podcast ‘What de Vak!?’ prachtige voorbeelden van. Ze vertelt hoe zij zichzelf zo overbodig mogelijk probeert te maken zodat de cliënt (en zijn netwerk) groeit. Daar word ik echt heel blij van!
Met het liedje ‘Someone to you’ van Nicolas Lentz op mijn Airpods, een kop suiker onder mijn arm ga ik NU naar mijn buurman toe. Ik ben immers zijn netwerk. En hij de mijne.
Liefs!
Annemarie