Teenage Boss is een tv-programma waar kinderen een maand lang het geld van het gezin beheren en hier dus ook verantwoordelijk voor zijn. Dochter Lize had een luxeproduct gekocht en op ‘achteraf betalen’ geklikt terwijl (hou je vast) het geld al op was. Ik weet zeker dat iedere volwassene van tevoren kon ruiken dat kinderen de verantwoordelijkheid van de financiën niet kunnen dragen. Toch deden ze het. Ze namen de proef op de som. Waarschijnlijk met een negatief saldo als gevolg. Schade: €48,- Valt mee.
Bizarre gedachte dat ik mijn Nike-verslaafde pubers mijn bankgegevens overdraag. Maar het zette me wel aan het denken: ben ik bereid om hun leer- en probeerruimte te geven? Wat nou als ze een deel goed aankunnen? Gaat mij dat dan misschien zelfs wel verlichten? Zij leren met geld omgaan en ik krijg ruimte voor andere dingen.
Nog een gedachtespinsel: Wat als we cliënten een maand lang al onze inloggegevens van onze systemen geven? Wat zouden zij veranderen? Wat zouden ze houden? Zou jij het durven om een maand lang cliënten werkelijk aan het roer te zetten op de locatie? Voelt dat als bemoeien? Dat ze zich met jouw werk bemoeien? Eerlijk? Ik wil weleens weten wat er dan op de menulijst komt. Ik word daar zo nieuwsgierig van. Ik denk namelijk dat ze dat heel goed gaan kunnen. En dat ze de kern van hun ‘gewone leven’ zullen blootleggen. Wij als begeleiders hebben een grotere uitdaging: op onze handen zitten en ons mond houden.
De organisatie koos voor zelforganisatie. We zijn aan het veranderen. De verantwoordelijkheden verschuiven. Veranderen voelt vaak als moeten, als extra. Maar wat nou als deze verandering de kern van je werk blootlegt? Stel nou dat er uitkomt dat je het best al heel goed doet?!
Wie durft een maand ‘BOTTUM-UP’ aan? Laat je ons weten hoe het is gegaan?
Groet,
Annemarie
