Een blog van Susanne, begeleider kind en jeugd
Mijn eerste meeloopochtend op de groep. Ik ben meteen geïntrigeerd door de kleinste van allemaal, laten we hem Benjamin noemen. Benjamin is 12 jaar, maar zit op een ontwikkelingsleeftijd van 6 jaar. Daarnaast heeft hij autisme en praat hij niet. Bij binnenkomst loopt hij regelrecht naar de trampoline in het lokaal. Stoïcijns springt hij op en neer, lachend en kijkend naar niets bijzonders.
Er is nog geen contactmoment geweest tussen ons. Ik vraag me af in hoeverre hij meekrijgt dat ik er ben, en wat dat met hem doet. ‘Hai Benjamin, ik ben Susanne. Ik loop vandaag een ochtend mee.’ Geen reactie. Als we later in de ochtend naar buiten gaan, stationeert hij zich op de hangschommel, starend naar voren met een lichte glimlach. Hij oogt rustig en ontspannen.
Observeren en aansluiten
De begeleidster vertelt mij dat Benjamin weinig kan hebben en snel overprikkeld is. Daarnaast heeft hij moeite met zelfregulatie. Door hem nauwlettend in de gaten te houden en zijn signalen te blijven lezen, voorkomen ze escalaties. Ondertussen vraag ik mij nog steeds af wat hij ervan vindt dat ik er ben. De begeleidster denkt dat hij zeker merkt dat er iemand is, maar er niet veel van begrijpt.
Na een kort moment van onoplettendheid ligt Benjamin naast de schommel op de grond. Als een zeester op zijn buik met zijn gezicht in zijn handen. Ik loop naar hem toe en pak hem bij de hand. Ons eerste contactmoment. We lopen samen rustig naar boven. Hij houdt mijn hand vast en duwt lichtjes tegen mij aan. Met mijn hand druk ik rustig over zijn rug. Er is mij verteld dat dit hem rustig maakt, en ik merk dat hij wat ontspant.
Uniek contact
Tot verbazing van de begeleidster zit Benjamin tijdens het eten rustig aan tafel en eet goed. Na het eten gooit Benjamin weer het gele balletje in een bak, een schakelhulpmiddel voor hem tussen de activiteiten op de dag. Hij loopt naar me toe, kijkt me aan en aait me over mijn wang. Ik aai hem terug over zijn wang. Waarna hij mij een knuffel geeft en zich weer druk in zijn volgende activiteit stort. Misschien is het toeval, maar ik voel even echt contact tussen ons, zonder woorden. Hartverwarmend en zo leerzaam.
Het bewijst maar weer hoe belangrijk nabijheid is. Door goed te blijven observeren, aanvoelen en aansluiten bij het kind, creëer je een veilige situatie waarin contact kan ontstaan. 80% van onze taal zit immers in ons lichaam, en dat geldt ook voor kinderen. Voor ons de taak om goed te blijven kijken!