Ze werkt al twintig jaar bij Philadelphia. Eerst op een MVG-locatie, later als ambulant begeleider. Nu gaat Lianne de Buck een half jaar met onbetaald verlof om te werken aan haar missie: het verbeteren van het leven van kinderen met een beperking in Ghana. ‘Dat ik wegga voor een goed doel, maakt het makkelijker voor cliënten.’
Waarom koos je voor een baan in de zorg?
‘Heel cliché, maar omdat ik mensen wil helpen. Ik meldde me aan voor de opleiding SPH omdat ik nog niet precies wist wat ik wilde. Met die opleiding kon ik nog alle kanten op. Wel had ik in mijn hoofd dat ik niet met mensen met een verstandelijke beperking wilde werken.'
Dat liep anders… Hoe kwam je bij Philadelphia terecht?
‘Toen ik mijn studie afrondde, waren er niet veel banen. Philadelphia had net een nieuwe locatie geopend: de Hemmense boerderij. Daar kon ik aan de slag.
De Hemmense boerderij is een locatie voor mensen met een verstandelijke beperking en moeilijk verstaanbaar gedrag. Werken met die doelgroep bleek ik juist heel leuk te vinden. Vooral de motiverende gesprekken die je voert met cliënten. Daarom solliciteerde ik later op een baan als ambulant begeleider. Ik begeleid nu vijfentwintig cliënten in plaats van zes. Dat zorgt voor veel meer afwisseling.’
Wat zijn de momenten waarop jij denkt: dit is waarom ik dit werk doe?
‘Als ik zie dat cliënten zelf weer een stap kunnen zetten. Als ze nieuwe dingen leren, sterker en zelfstandiger worden. Ik moet denken aan een jonge man die ik begeleidde. Hij ging voor het eerst op zichzelf wonen. Ik zag gewoon dat hij iets met onze gesprekken deed. Hij groeide! Zo deed zijn vader eerst zijn financiën. In de loop der tijd kon hij dat steeds meer zelf. Ging het weleens mis? Ja, maar dat was oké. Ook zijn vader vond dat geen probleem.’
Waar zit voor jou de uitdaging?
‘Ik vind het belangrijk dat cliënten zo zelfstandig mogelijk zijn. Maar de bureaucratie in Nederland maakt dat soms lastig. De maatschappij wordt steeds ingewikkelder. Ik heb situaties meegemaakt waarin een cliënt een instantie belde, maar er niet uitkwam. Als ik of mijn collega belde lukte het wel. Een ander voorbeeld: de acceptgiro’s verdwijnen. Daarmee wordt voor sommige cliënten een stuk zelfstandigheid weggenomen. Internetbankieren is niet voor iedereen weggelegd.’
Na twintig jaar bij Philadelphia vertrek je binnenkort voor langere tijd naar Ghana. Wat ga je daar doen?
‘In 2012 ging ik voor het eerst die kant op. Ik werkte als vrijwilliger aan een project voor kinderen met een beperking. Deze kinderen worden in Ghana niet geaccepteerd. Ze worden vaak verstoten, verborgen gehouden en soms zelfs vermoord. Na die reis ben ik nog vaak teruggeweest. Ik merkte dat bijna alle projecten voor kinderen met een beperking stopten. En dat veel van de kinderen die ik had ontmoet inmiddels waren overleden.
In coronatijd volgde ik de post-hbo opleiding International Public Health. Toen ik na de pandemie weer naar Ghana kon, vroeg ik aan de mensen daar wat er nodig is om de situatie van kinderen met een beperking te verbeteren. Ik kreeg een eenduidig antwoord: scholing. Voor de kinderen zelf én voor hun omgeving. Door mijn studie wist ik hoe ik een project moest opzetten. Ik ging aan de slag met een projectplan en zamelde geld in. Inmiddels is er in Ghana een stuk land geregeld om een school op te bouwen. Tot die klaar is, mag ik gebruikmaken van een lokaal van een school in de buurt.’
Wat wil je graag bereiken met jouw project?
‘In de ideale situatie ben ik over vijf jaar niet meer nodig. Dan staat er een schoolgebouw waar dit project door kan gaan. Met leraren die worden betaald vanuit de overheid. Een plek waar wordt gekeken naar de mogelijkheden van kinderen. Bijvoorbeeld doorstromen naar het reguliere onderwijs. Daarnaast worden er workshops gegeven aan de mensen in hun omgeving. Zodat er meer bekend wordt over de ontwikkelkansen van kinderen met een beperking.’
Waarom is dat zo hard nodig?
‘De redenen dat kinderen met een beperking verborgen worden gehouden, of erger, zijn een gebrek aan kennis, het ontbreken van een plek waar ze naartoe kunnen en angst. Zo was er een moeder die altijd pap verkocht. Toen ze een kind kreeg dat een onderbeen miste, wilde niemand meer pap van haar kopen. Mensen waren bang dat het besmettelijk was. Of dat het een kind van de duivel was.’
Je neemt een half jaar onbetaald verlof op, maar schat de kans groot dat je langer wegblijft. Hoe vind je dat?
‘Spannend! Maar dit voelt als iets wat ik moét doen. Ik heb al afscheid genomen van de cliënten. Zij hebben het er vaak moeilijk mee als een begeleider weggaat. Maar dat ik wegga voor een goed doel maakt het makkelijker voor cliënten.’
Meer weten over het project van Lianne? Ga naar haar website.
In ‘Mijn Vak’ laten we iedere maand een collega aan het woord over zijn of haar vak. Over wat dit werk zo leuk en bijzonder maakt. Maar ook over de uitdagingen. Wil jij ook werken bij Philadelphia?