‘Wil je weer komen werken?’ Die vraag zag Nel Jonkerman (66), manager dienstverlening bij Philadelphia, niet aankomen. Ze genoot al twee jaar van haar vervroegd pensioen en was net bezig met een nieuwe vrijwilligersbaan. Toch hoefde ze over het antwoord niet lang na te denken. ‘Het geeft me voldoening dat ik iets kan betekenen voor de ander.’
Hoe kwam je in de zorg terecht?
‘Dat gebeurde rond mijn veertigste. Mijn dochter deed aan atletiek. Als zij trainde, zat ik op de bank te kijken. Op datzelfde moment trainde er ook een g-team. Een trainster vroeg aan mij: ‘Waarom kom je niet helpen?’ Mijn eerste gedachte was: o, jemig. Is dat wel wat voor mij? Ik had geen ervaring met mensen met een beperking. Toch ben ik het gaan doen. Ik vond het zo leuk, dat ik besloot de sportopleiding voor mensen met een verstandelijke en/of visuele beperking te volgen.
Die opleiding vond ik geweldig. ’s Ochtends kregen we theorie, ’s middags gingen we in de praktijk aan de slag met verschillende doelgroepen. Wat mij vooral aansprak was hoe eerlijk de deelnemers waren. Ze zeiden wat ze dachten en vonden. Ook als ze even geen zin in je hadden. Er was nooit een verborgen agenda. Dat vond ik zo verfrissend! Je hoort mensen weleens over hun ‘roeping’. Ik dacht: dit is de mijne.
Ik stopte met mijn administratieve baan en startte als invalkracht bij een stichting voor mensen met een beperking in Noord-Holland. Naast mijn werk volgde ik de opleiding Sociaal Pedagogisch Werk, de studie pedagogiek en een managementopleiding. Zo groeide ik van begeleider naar manager.’
Waarom Philadelphia?
‘Acht jaar geleden kwam ik binnen als manager intensieve zorg. Tweeënhalf jaar later maakte ik de overstap naar werk en begeleiding.Ik heb in mijn loopbaan bij verschillende stichtingen gewerkt, maar Philadelphia springt erbovenuit. Dat zit ‘m in de mentaliteit. In de organisaties waar ik eerder werkte, keken mensen weg als ik vroeg wie mij kon waarnemen tijdens mijn vakantie. Alsof ze mijn vraag niet hadden gehoord. Toen ik deze vraag tijdens een mt bij Philadelphia stelde, staken drie mensen hun vinger op. Degene die mij uiteindelijk verving stelde uit zichzelf voor om even bij te praten, zodat ze goed voorbereid zou zijn. Dat gevoel, van we doen het samen, lijkt in het DNA van de organisatie te zitten.’
Twee jaar geleden ging je met pensioen. Maar nu werk je toch weer drie dagen per week als manager dienstverlening… Hoe is dat gegaan?
‘Ik ging lunchen met regiomanager Andrea van der Kolk om bij te praten. Nadat ik vertelde dat ik van mijn vervroegd pensioen aan het genieten was, vroeg ze of ik weer aan het werk wilde. “Hè, wat bedoel je?”, zei ik. Ze legde uit dat er een collega was uitgevallen en dat ze op zoek waren naar een vervanger. Ik zei dat ik het wilde overleggen met mijn echtgenoot, maar dat ik haar een dag later antwoord zou geven. Mijn echtgenoot zei: “Als jij dat leuk vindt, moet je dat doen.” We spraken af dat ik drie dagen per week zou terugkomen, tot mei. Dan begint mijn echte pensioen. Inmiddels heb ik aangeboden om tot september te blijven. Zodat ik mijn opdracht goed kan afronden én zodat ik collega’s kan vervangen tijdens hun vakanties.’
Hoe reageerden je kinderen toen je vertelde dat je weer aan het werk ging?
Hard lachend: ‘De één zei: “Je bent knettergek.” De ander vroeg: “Waarom ben ik niet verrast?” Ik ben een ondernemend type. Ze zijn dus wel wat gewend van hun moeder.’
Wat maakte dat je zo graag wilde helpen?
‘Toen ik met vervroegd pensioen ging, heeft Andrea dat goed voor mij geregeld. Mijn opvolger stond al te trappelen. Ik kreeg lang de tijd om hem in te werken. Daarnaast deed ik alleen projecten. Het was heel fijn om zo naar mijn pensioen toe te kunnen werken. Op deze manier kan ik daar een bedankje voor teruggeven.’
Hoe bevalt het om terug te zijn?
‘Leuk! Het is alsof ik nooit ben weggeweest. Ik heb weer dezelfde teams onder mijn hoede als voor mijn pensioen. En de meeste systemen zijn nog hetzelfde. Wat het extra leuk maakt, is dat ik me nu niet bezig hoef te houden met beleidszaken of managersdagen. De dagen die ik werk kan ik helemaal aan de teams besteden.
Ik merk dat het voor de teams fijn is dat er weer een manager is, iemand op wie ze kunnen terugvallen. Toen ik kwam vroegen her en der al mensen voorzichtig: “Zou je niet nog wat langer kunnen blijven…?” Het geeft me voldoening dat ik iets kan betekenen voor de ander.’
Hoe kijk je naar de toekomst?
Lachend: ‘Voor ik weer bij Philadelphia begon was ik bezig met een nieuwe vrijwilligersbaan. Ik zou gaan rijden op de buurtbus hier in Noord-Holland. Misschien dat ik dat weer oppak. Maar eigenlijk durf ik niet meer te zeggen wat ik na september ga doen. Ik laat het maar even open.’
In ‘Mijn Vak’ laten we iedere maand een collega aan het woord over zijn of haar vak. Over wat dit werk zo leuk en bijzonder maakt. Maar ook over de uitdagingen. Wil jij ook werken bij Philadelphia?